เคยอยากไปที่ไหนมานานแล้ว แล้วไม่มีเพื่อนไปมั๊ย
สามพันโบก ถือว่าเป็นที่ที่อยากไปมานานมาก ตั้งแต่เรียนปี 2 จนตอนนี้ อีกสองปีจะ สี่สิบ เพิ่งได้ไป
เนื่องจากคำว่า “อีสาน” ทำให้ ชวนใครไป คำตอบที่ได้มาคือ “ร้อน” ทำให้ภาพที่จะใส่ชุดว่ายน้ำ สีแดง อยู่กลางร่องหิน แอ่งน้ำเรียงตัวกัน ต้องล่มสลายไปเป็นประจำ
และแล้ว
เรื่องเที่ยวนี่ก็เหมือนพรหมลิขิ
19.30 หน้าหัวลำโพง นี่มานั่งรอเพื่อนอยู่ร้านเบียร์
เอาเป็นว่า ลุกเหอะ ตอนนี้ ทุกคนมาครบแล้ว เรามีสมาชิกทริปนี้ทั้งหมด 10 คน พร้อมขึ้นรถไฟ ขบวน กรุงเทพ – อุบลราชธานี รถไฟความเร็วสูงขบวนใหม่เอี่ยมที่
เปิดตามา 7โมงเช้า คือโดนปลุกจาก กริ๊ปแมน (นายตรวจ) พร้อมกับเสียงประกาศสำเนียง ญี่ปุ่น ว่าอีก 15 นาทีจะถึงสถานีปลายทาง เรามาถึงสถานีรถไฟ อุบลราชธานี 8.30 น ตรงเวลาเป๊ะ
ขอเล่าแบบไม่พิรี้ พิไร ไปถึงที่อื่นนะคะ เพราะนางเอกของทริปคือ สามพันโบก
เราไปถึง โรงแรมซึ่งห่างจากสามพันโบก ประมาณ 15 กิโล ตอนบ่ายต้นๆ คืออยากจะบอกคนที่วางแผนจะไปเที่ยวซักนิดว่า ทำตัวแก่ๆ หน่อย ไม่ต้องขยันมาก พักผ่อนซักนิด นอนหลับคนละตื่น สอง ตื่น แล้วค่อยออกเที่ยว คือแดดอ่ะ มันแผดเผาไง ออกไปก็จะไม่สนุกซะเปล่าๆ มีรุ่นน้องเพิ่งไปมา ออกไปตอนเที่ยง บ้าแล่ว นอกจากจะร้อนมากแล้ว รูปก็ยังไม่สวยด้วย
เจ้าหน้าที่โรงแรมเดินมาบอกว่า วันนี้พระอาทิตย์จะตกเวลา 18 นาฬิกา 36 นาที เลยมองหน้ากัน ป่ะ ออก ตอนนั้น ประมาณ บ่าย 4 โมงครึ่ง เราตัดสินใจกันว่าจะไปสามพันโบก

Text and photos : Nuanlilou “ในงานเซรามิค มีหลายสิ่งหลายอย่างที่คาดเดาไม่ได้ หนึ่งในนั้น คือเรื่องความเสียหาย ทั้งจากการเผา ตอนปั้นแล้วตก ปั้นไปแล้วหัก หรืองานระเบิดในเตาตอนเผา ไปจนถึงเผาออกมาสวยงามแล้วทำตก งานฉีกเพราะเอาออกจากเตาเร็วไป ทำให้เราได้เรียนรู้ว่ามันไม่มีอะไรเที่ยง มันเป็นอนิจจังสุดๆ แต่พอเราทำงานไปเรื่อยๆ เราก็ยอมรับได้ และรู้สึกโอเคกับมันมากๆ และดีใจที่มันแตกได้ เพราะถ้ามันไม่แตกมันก็ไม่ใช่ของที่เปราะบาง มันเลยยิ่งดูมีค่ามาก อย่างที่มันควรจะเป็น“ ถิง (ชลธิชา สุจริตพินิจ) เล่าให้ฉันฟังในมุมมองของเธอที่มีต่องานเซรามิคในบ่ายแก่ๆวันหนึ่งที่ Slow Hands Studio สตูดิโอที่เธอ กับเจิน (กฤชนันท์ ศรีระกิจ) ทำขึ้นมาด้วยกันได้เกือบสองปีแล้ว จากคำบอกเล่าง่ายๆทำให้รู้ที่มาที่ไปที่แสนจะธรรมดาแต่กลับมีความหมายให้คนฟังอย่างเรา ได้เห็นถึงรายละเอียดของความตั้งใจในการสร้างสเปซของตัวเองไปพร้อมๆกับการได้ทำงานที่รัก ก่อนหน้านี้ ถิงเป็นนักวาดภาพประกอบ แต่ได้มีโอกาสได้ไปช่วยงานเจินที่ทำงานเซรามิคอยู่แล้วกว่า 10 ปี เลยได้เรียนรู้พื้นฐานตั้งแต่การขึ้นดิน การนวด ไปจนถึงการเก็บรายละเอียด จากนั้นจึงเริ่มปั้นดิน จากคาแรคเตอร์ของภาพที่ตัวเองวาด จนเริ่มมีคนมาสั่งงาน ขอซื้องาน ไปจนถึงอยากขอมาเรียนด้วย ทั้งคู่จึงตัดสินใจเปิดเป็นพื้นที่สำหรับสอนขึ้นมา จากนั้นก็เริ่มจริงจังขึ้น “ตอนแรกๆเราก็ไม่กล้าปั้น กลัวมันจะแป๊ก ไม่รู้จะเริ่มยังไง เพราะมันมีรายละเอียดเยอะไม่เหมือนกับงานวาด แต่พอมีคนบอกว่าถ้าเราวาดได้ […]