ช่วงวันหยุดยาวที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสหนีเมืองกรุง เข้าคอร์ส “กลับบ้าน” ที่สวนศิลป์บินสิ อำเภอดอยติ ลำพูน3วัน2คืนกับกิจกรรมเต็มเหนี่ยว พูดคุย ย่ำดิน โกยดิน ยกถังดิน ยกก้อนดิน ผสมสี ก่อฉาบบ้านดิน เลี้ยงไส้เดือนทำปุ๋ย เพาะต้นกล้า โยคะ ทำแป้งขนมปัง แป้งพิซซ่า ทำเตาดิน คุยกับคน คุยกับหมา คุยกับแมว คุยกับไก่ เล่นกับเด็ก อบขนมปัง เก็บผัก กินผักสดยัดไส้ปลาเผา กินมันเผา กินเผือกเผา คุยรอบกองไฟ เดินป่าชุมชน ชมนกชมไม้ ทำยาสระผมมะกรูด ทำสบู่กาแฟอัญชันขมิ้น กินกาแฟดริปจากพี่เอก ดมกลิ่นหอมของเต่าถ่าน นอนฟังเสียงเปียโนบรรเลงเพลงโมสาร์ท นั่งฟังเพลง”พี่สาวครับ”จากวงดนตรีเด็กท้องถิ่น นอนหลับกลางหมู่ดาวและเหล่าแมวกวน แต่ไม่ต้องสืบว่านอนได้มั้ย กิจกรรมเยอะขนาดนี้โดยเฉพาะการทำบ้านดินนี้บอกเลยว่าควรฟิตร่างกายและเพาะกล้ามขากล้ามแขนก่อนมา

การได้กลับบ้านครั้งนี้ทำให้เรานิ่งสบาย รู้จักตนเองมากขึ้นและที่สำคัญทำให้เราไร้ตัวตนปลอมๆ ไร้เปลือกห่อหุ้มค่อยๆกะเทาะเหลือเพียงแก่นที่สำคัญของชีวิตเพียงเท่านั้น ดีต่อใจสบายต่อกาย และที่สำคัญอีกอย่างคือ มันดา เรามีอะไรเดี๋ยวต้องทำด้วยกันเต็มเลย นี้แหละสุขใจที่สุด:)

อีกเรื่องนึงคือ ภาพการเป็นชาวสวนชาวไร่จากที่เคยคิดไว้นั้นเปลี่ยนไปสิ้น เมื่อเรายังสามารถเล่นและฟังเปียโนเพลงclassic โมสาร์ท บีโทเฟน อมยิ้มกับเพลงอย่างพี่จรัลมโนเพชร วาดรูป ถักผ้า โยคะ โดยที่วิวด้านนอกเป็นเล้าเป็ดเล้าไก่ มะเขือ มะนาว มะพร้าว ส้มโอ ฟัก แฟง แตงโมและอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมฉุยของปุ๋ยหมักได้ มันคือการผสมผสานให้เข้ากับจริตและความสุขของแต่ละคน จะให้ไปเป่าขลุยบนหลังควายแบบพี่ขวัญกับนางเรียมคงจะไม่ถนัดนัก ค่อยๆค้นหาตนเองให้เจอ..ความพอเพียงแบบเป็นตัวเราก็บังเกิด